Qyteti pa Reklama-Liber-pjesa e 7

Njihej nga sytë. Këtë dritë të çuditshme në sytë e Gjonit, e
njihte Diana mirë. Ajo e kishte parë të digjej qindra herë, kur kthehej vonë, jashtë
shtetit, në konvikt, në sytë e burrave, që rrinin e prisnin pranë hyrjes së metrove,
që u pëshpërisnin misteriozisht grave dhe që pastaj prapë nguleshin si shtylla
aty-këtu, duke lëvizur kokën djathtas e majtas, pikturë e trishtë e jetës beqare. I
shkreti djalë! Pse të mos i falte pak gëzim? Vetëm se këto ditë, se ç'dreq kishte që
s'e ngrinte kokën nga librat.
Diana vështronte qytetin e ngrirë pas xhamave të dritareve të mëdha. Ca figura të
zeza lëviznin andej-këndej. Oxhaqet nxirrnin tym të kaltër. Ajo bluante në kokë
mendime pa lidhje. Sa e çuditshme ishte bota! Dy njerëz të huaj takojnë
njëri-tjetrin, në fillim puthen, pastaj fërkohen dhe prapë shtrëngohen. Të mendosh,
pastaj, se nga kjo ndiejnë kënaqësi supreme këto dy krijesa njerëzore. Po, në të
vërtetë ku është kënaqësia? O Zot, sa gjëra abstrakte, të gjitha budallallëqe.
Hyri Stela. Dukej që kishte qarë. Sytë e skuqur nga lotët i dukeshin edhe më të
bukur.
-Ç'ke moj motër? - e përkëdheli Diana. Stela nuk fliste. Hodhi çantën në një qoshe
dhe zuri të zhvishej. - Mos ke marrë gjë ndonjë dysh? Më thuaj, kush?
-Kimia, - u përgjigj me mërzi motra.
-Ai me syze, që vjen te qiraxhiu ynë?
-Po.
-E pse s'thua? Që tani do të shkoj te Gjoni. Të ketë turp, e ka shok.
-Jo, jo Diana.
-Do shkoj, posi, t'i them të të ngrejë herën tjetër, të marrësh pesë. Budallaqe,
është fundi, duhet ta ndreqësh notën.
Duke folur, Diana hodhi një triko krahëve dhe po rregullonte flokët para pasqyrës.
Sa rast i bukur për të shkuar te qiraxhiu simpatik. Ideale fare. Po ç'kishte kjo
Stela që nuk donte? Ah, kjo Stela që nuk merrte vesh nga bota.
Stela me sy të hutuar, po i lutej motrës të mos shkonte, por Diana s'ia vinte
veshin. Toni i motrës së vogël sa vinte bëhej më i vendosur, më i egër.
-Diana, nuk dua, dëgjon? Nuk dua të shkosh.
-E unë do të shkoj, se të kam motër, - ia preu Diana dhe u sul nga dera.
Stelës nga inati i shpërthyen lotët. U dëgjuan takat e Dianës nëpër shkallë. Këtë të
ecur nazik e njihte Stela mirë. Sa e rrezikshme ishte Diana. Ajo në fillim as vetë
s'e kuptoi pse iu duk hata të vajturit e Dianës te Gjoni, pastaj çdo gjë po i
qartësohej. Mekanikisht pa orën, sa do të vononte Diana vallë. Një shqetësim i egër
po e brente. Ah, ky dysh i mallkuar, s'mjaftonte vetëm kjo, po, na, dhe Diana. Ajo
tani po ia tregon punën atij dhe, me siguri, e vështron me ata sy të paturpshëm. Ja
dhe magetofoni zu të dëgjohej. Me siguri nisën të vallëzojnë. Ajo e vështron prapë.
Kur njerëzit flasin për gjëra serioze nuk duhet të vështrohen ashtu, në asnjë
mënyrë. Kjo është hipokrizi, kjo duhet të jetë e papranueshme nga shoqëria, nuk
duhet jo. Megjithatë Diana e vështronte atë në sy, ajo këtë e dinte mirë, ja, sikur
i kishte përpara. Sa e keqe ishte Diana! Të vinte sa më parë, ç'priste akoma, kaluan
dhjetë minuta. Ideja se shkak që Diana të shihej me Gjonin kishte qenë vetë ajo, e
nervozonte Stelën në kulm. Ajo nuk duroi më. Kishin kaluar njëzet minuta. Veshi
pantoflat dhe ngjiti ngadalë shkallët. Gjunjët i dridheshin, herë-herë kërcisnin
shkallët, në korridor kaloi gjyshja, duke zvarrisur fustanin e gjatë. Stela ndaloi
para derës së Gjonit. Ajo vështroi përreth. Sa e huaj i qe bërë kjo pjesë e shtëpisë
tani. Këtu, ato të dyja me Dianën, kur ishin të vogla, dilnin mëngjeseve dhe u
hidhnin bukë harabelave në ballkon. Një ditë, një çapkën i lagjes goditi me llastik
një harabel dhe ai ra i ngordhur mbi thërrimet e bukës. Sa kishin qarë atëherë të dy
motrat. U dukej sikur ato kishin qenë shkak për vdekjen e zogut të vogël.
Stela i largoi kujtimet dhe vuri veshin. Muzika nuk e linte të merrte vesh asgjë,
Papritur muzika heshti. U dëgjua kërcitja e thatë e rrotkave të magnetofonit,
fëshfëritja e shiritit që, siç duket, u këput dhe pastaj heshtje. Asnjë lëvizje
hapash, asnjë zë, askush s'po avitej te magnetofoni. Stelës i rrihte zemra me
tërbim, dukej sikur dikush i pomponte ajër në gjoks dhe i krijonte kështu një zgavër
të tmerrshme, që po e mbyste. Ajo vuri veshin tek vrima e çelësit. Një lëvizje e
lehtë, kërcitje dërrase, pastaj një ah i zgjatur femre. Një dorë sikur i ra me
sëpatë gjunjëve. Ajo u tërhoq ngadalë, si hije dhe, mbasi u fut në dhomë, ia plasi
të qarit përmbys mbi krevat. E poshtra! Sa djem kishte atje jashtë shtetit, vetëm ky
i mbeti vallë?
Pas pak erdhi Diana. Në fytyrën e saj ishin gjurmët e të skuqurit. Sytë i shkëlqenin
nga një lodhje e lumtur.