Qyteti pa Reklama-Liber-pjesa e 3

Stelën. Frika në zemrën e Stelës u kthye në xhelozi ndaj së motrës. Po pse Gjoni që
e vështronte gjithmonë në sy, i kthente tani kryet? Edhe ta vështronte, tani ajo nuk
do t'i hiqte më sytë, veç ta shikonte. Më mirë të mos kishin ardhur fare dhe Diana
nuk do të ishte njohur me të. Megjithatë, asaj nuk i interesonte kjo punë. Pse
ç'ishte Gjoni për të? Profesor dhe asgjë tjetër. Po, po kështu ishte. Le të
buzëqeshte Diana sa të donte. Ç'punë kishte Stela? Diana vajzë e tillë u bë, e
shthurur, oh, si s'ka turp kjo motra e saj.
Muzika e xhazit sikur i rrihte me kopan mendimet e Stelës, duke i përplasur nga një
mur në tjetrin, duke i kapur prej flokësh, prapë duke i ngritur në tavan dhe prapë
duke i përplasur në dysheme.
Diana e dridhte trupin si gjarpër. Eugjeni thërriste "Jepi!" herë pas here. Mentori
prapë buzëqeshi. Sa kërcisnin takat e Dianës! Një sorrë qëndroi te pezuli i
dritares. Xhamat qenë veshur avull dhe sorra nuk dukej qartë. Në librin e këndimit
të klasës IV fillore kishte një vizatim, ku një harabel çukiste jashtë dritares. Se
si iu kujtua kjo Stelës papritur. Sa larg ju duk ajo kohë. Tani sorra s'dukej më pas
xhamit. Diana qe mbytur në djersë. Çudi si nuk i thyheshin takat. Ajo po qullej. Dhe
vështrimin sikur e kishte të djersitur. Sa gjë e shëmtuar është djersa, mendoi
Stela. Ajo e urrente djersën. Asaj iu kujtuar një frazë nga libri i historisë:
"normandët e fitonin me gjak atë që mund ta fitonin me djersë". Sorra u ul prapë te
dritarja. Jashtë qe ftohtë dhe asgjë s'të kujtonte djersën. Sikur takat e Dianës të
mos ishin çeke, ato tani do të thyheshin. Më mirë që takat mos të ishin çeke. Vetëm
mos të përdridhte këmbën, kur të thyheshin. Jo, jo, këmbën s'duhet ta përdridhte.
Befas hyri nëna. Ajo shkuli faqet kur pa Dianën që kërcente në atë mënyrë. Atë
mbrëmje kjo u bë shkak për grindje familjare. Diana nuk deshi t'u lëshonte udhë
prindërve në asnjë mënyrë. Ajo fliste me ca idera që i thernin si thika të ftohta
pleqtë e shkretë.
-Pu-pu, na u prish vajza, - murmuriste nëna pas çdo pauze. - Të thashë, burrë ziu,
atëherë që të mos ta dërgojmë në atë Evropë të nëmur. Pu-pu, na iku vajza! Po ai
goxha djalë si s'kish turp që hidhej sikur i kishte hyrë një krimb në b.... Ua, ua,
ua, është edhe dhaskal, ç'mësues, dhaskal përmbysuri është ai.
Atë natë dhe më vonë, kur Diana hapte bisedë për Gjonin, Stela dëgjonte me
nervozizëm dhe ishte e paqetë gjersa biseda mbyllej përsëri.
Vonë fjetën atë natë të zotët e shtëpisë. Të dy motrat ranë të flinin bashkë, si
zakonisht, në krevatin dopio.
-Stela!
-Ti më more tërë kuvertën.
-Tërhiqe vetë.
-Ti ç'ke kështu? Mos je e sëmurë?
-Jo.
Fëshfërinë çarçafët dhe një palë flokë u fërkuan mbi jastëk.
-Diana!
-Hë.
-Ç'ndjen kur puthesh?
-Uh ti, fëmijë!
-Më thuaj.
-Ç'të të them. Po ja ndjen diçka të çmbël si bonbone.
-Ti tallesh. Mua më duket se kur puthesh nuk ke qejf të hash.
-E vërtetë.
-Po pse psherëtive?
-Unë, jo... kot.
-Diana!
-Hë, ç'ke. Fli tani.
-Po kur... ç'ndjen?
-Dëgjo Stela. Kurrë s'duhet ta bësh atë. Morre vesh? Kurrë. Do të pendohesh tërë
jetën pastaj. Dëgjon?
-...
-Dhe tani fli. Mua po më mbyllen sytë. Natën e mirë.
-Natën e mirë!
Pas pak Diana fjeti. Në dhomë ishte errësirë dhe qetësi e plotë. Dëgjohej vetëm
gërhitja e lehtë e gjyshes dhe tiktaku i orës së vjetër. Stela kishte të nxehtë, i
dhimbte koka. Mundohej të flinte, por s'mundte. I dukej sikur në tru i shtypej një
turmë mendimesh, që përpiqeshin të dilnin si nga një portë e ngushtë, por nuk
mundnin. O Zot, sa shumë mendime, dhe sa të palidhura dhe ç'budallallëqe! Po a nuk